Οι άνθρωποι μικροί και ευέξαπτοι με το παραμικρό.
Ξέρουν να κάνουνε πλάνα.
Ακόμα περισσότερο ξέρουν να μιλάνε για τα πλάνα τους.
Κι ύστερα όταν έρχονται στη θεραπευτική σχέση, ξέρουν να αντιστέκονται σε οτιδήποτε δεν τους αρέσει. Πόσο δύσκολο να μάθουν. Να μάθουν να τους αρέσει ότι δεν τους αρέσει.
Κι έπειτα έρχεται ένα ιός.
Και μια γυναίκα σε μια ομάδα περιθαλπόντων – που δεν είναι ελληνίδα και τα ελληνικά της είναι σπαστά – λέει στην ομάδα: «Τώρα που ήρθε ο γιός μου απαγόρεψε να πηγαίνω να βλέπω τον άντρα μου στην κλινική και ηρέμησα. Δεν έχω πια ενοχές που δεν πηγαίνω. Πήγαινα κάθε μέρα, κι αυτός θύμωνε κάθε φορά, εξαγριωνόταν που τον άφηνα εκεί και έφευγα για το σπίτι. Μου μιλούσε άσχημα. Τώρα επειδή δεν με βλέπει ηρέμησε».
Αυθόρμητα ρωτάω: «Ο γιός σου ζει στη χώρα καταγωγής σου;»
Για να πάρω την απάντηση, εγώ και ολόκληρη η ομάδα: «Μα… δεν έχω γιό».
«Και για ποιόν γιό έλεγες ότι ήρθε και σου απαγόρεψε να πηγαίνεις στην κλινική να βλέπεις τον άντρα σου;».
«Αυτό τον γιό που τον λένε κορονογιό».
Η γυναίκα αυτή μοιράστηκε στην ομάδα ένα δώρο που της έκανε ένας ιός, που της φέρθηκε σαν γιός. Εκτός από εμένα τη συντονίστρια της ομάδας και τα μέλη της ομάδας αντέδρασαν με την ίδια έκπληξη. Είχαμε ακούσει και καταλάβει το ίδιο. Ότι ο γιός της επέστρεψε από το εξωτερικό και για να φροντίσει τη μητέρα του και τον πατέρα του οριοθέτησε τις επαφές τους. Όμως, όχι. Αυτός ο γιός φέρει το όνομα κορωναϊός και οδήγησε τους υπεύθυνους της κλινικής στην απαγόρευση των επισκέψεων των συγγενών στους ενοίκους, προκειμένου να τους προστατεύσει από την μεταφορά/διασπορά του ιού.
Χάρη σε αυτή την απαγόρευση η γυναίκα αυτή σταμάτησε να επισκέπτεται το σύζυγό της στην κλινική, στην οποία αναγκάστηκε να τον εισάγει όταν η νόσος Alzheimer του επέφερε συμπτώματα επιθετικότητας, παράνοιας και ζηλοφθονίας με αποτέλεσμα να βιαιοπραγεί απέναντί της.
Μοιράστηκε στην ομάδα την ανακούφισή της από τις ενοχές με τις οποίες φόρτωνε τον εαυτό της κάθε φορά που ο σύζυγός της επέμενε να επιστρέψει σπίτι μαζί της. Ενοχές ότι τον εγκατέλειπε, καθώς η νοοτροπία της δεν της επέτρεπε να δει ότι τον φρόντιζε εισάγοντάς τον στην κλινική και φρόντιζε παράλληλα και τον εαυτό της. Επίσης, μοιράστηκε και την αλλαγή του συζύγου της, ο οποίος με την απόσταση που δημιουργήθηκε μεταξύ τους από τη στιγμή που δεν την έβλεπε ηρέμησε και μειώθηκε η επιθετικότητά του.
Τίποτα στον κόσμο αυτό δεν έχει μόνο μια όψη.
Η ράβδος έχει δύο άκρες. Ακόμα και σε αυτό που φαίνεται τρομακτικό, απειλητικό, μαύρο μπορεί να υπάρχει φως και ευλογία. Μεταμφιεσμένη ευλογία που αδυνατούμε να ανακαλύψουμε εάν βλέπουμε μόνο την μια όψη της πραγματικότητας.